Dit is zijn verhaal:
Het begon met klachten aan zijn been "etalagebenen". De huisarts heeft toen ook ouderdomssuiker geconstateerd. Door de medicijnen die hij slikte smaakte de alcohol niet meer en is hij gestopt met drinken, met roken -3 pakjes per dag- is hij gewoon doorgegaan. Vanwege de onhoudbare pijn is hij in december 2003 opgenomen en kreeg hij een nieuwe beenader. Omdat dat niet voldoende doorbloeding gaf zijn ook zijn beenaders gedotterd.
Hij bleef veel pijn houden aan zijn benen en slikte dagelijks flinke hoeveelheden morfine. Hij zou moeten oefenen maar kon dat door de pijn niet opbrengen. Maanden heeft hij dag en nacht in de stoel gezeten omdat de pijn dan te verdragen was. Zijn been werd steeds dikker en hij kreeg er ook een wondje aan. Dat wondje is in een paar maanden vergroot van de grootte van een kwartje naar de grootte van een briefje van 10! De wond zag er heel akelig uit, je kon gewoon zijn pees zien zitten en zijn onderbeen was vuurrood. Twee keer per dag werd hij verbonden - het verband was binnen een paar uur kletsnat van het vocht dat door zijn been naar buitenkwam.
In mei heeft de dermatoloog besloten dat hij terug moest naar de vaatchirurg. Deze gaf aan dat er direct geamputeerd moest worden - als de ontsteking omhoog zou schieten zouden zij hem helemaal niet meer kunnen redden. Zijn been is nu geamputeerd halverwege de knie. (dus niet teentje voor teentje wat ik op jouw website lees maar in binnen een jaar meteen het hele onderbeen er af). Ik heb een paar dagen voor de operatie nog Alfaliponzuur gegeven en Multivitamines en Chroom, dat had wel opmerkelijk positieve resultaten want voor het eerst in maanden was de wond droog. Helaas zijn de pillen binnen een week in de kast gegaan omdat hij er flink van aan de dunne ging - en dat is niet prettig als je het ziekenhuis in gaat.
Als ik die Alfaliponzuur etc. eerder had gevonden was de wond misschien niet eens zo groot geworden? Helaas moest de amputatie doorgaan. Maar de arts was toch blij met het droge been omdat dat veel makkelijker opereert een sneller geneest.
Voor de amputatie was de spanning bij de hele familie te snijden. Iedereen was op zoek naar een manier om de operatie tegen te houden. Nu het been er af is kunnen we niet anders dan er het beste van maken; en dat doet mijn vader ook.
Gelukkig voelt hij zich veel beter. Hij heeft geen morfine meer nodig en heeft ook bijna geen last van fantoompijn
(het schijnt dat je hersens geen fantoompijn registreren als je een spiegel naast je goede been zet. Door de spiegel lijkt het dan net of je geamputeerde been er nog aanzit. Zo kan je zonder pillen je hersens voor de gek houden).
In maart krijgt hij een prothese. Ik hoor geen klachten meer over zijn rechterbeen. Dat wordt nog dagelijks door mijn moeder ingezwachteld om wondjes te voorkomen. Ik hoop dat we dat been dus kunnen behouden. Gelukkig kan mijn vader goed relativeren en lijkt het dat hij de amputatie goed verwerkt heeft. Gisteren zat hij nog in zijn rolstoel langs de carnavalsoptocht als Opa Flodder - compleet met conducteurspet en spiegelei. Daar kreeg hij gigantisch leuke reacties op.
Ik hou jouw website en forum in de gaten om nieuwe ontwikkelingen te volgen. Als je vragen hebt over mijn vader mail ik de vragen wel aan hem door.
