Diabetes verslag Astrid
Geplaatst: ma mei 10, 2004 11:43 pm
In 1992 had ik buikvliesontsteking. Bij binnenkomst in het ziekenhuis werd ik meteen aan een antibiotica infuus gekoppeld. Hoewel men daar een volledig dossier van mij had wegens eerdere opnames verzuimde men dat dossier te checken. Had men dat gedaan, dan had men kunnen zien dat ik voor een aantal middelen allergisch ben.
Juist die middelen werden mij gegeven als gevolg waarvan ik een anafylactische shock kreeg en gereanimeerd moest worden.
De peritonitis genas, uiteindelijk met goede middelen, maar ik was gesloopt en dat werd niet beter.
Totale toestand van malaise, en toen ik in oktober 1994 op straat in elkaar zakte en de dokter erbij kwam, bleek ik een glucose van 42 te hebben.
Ik was toen 49 jaar en werd op Glibanese gezet, ervan uitgaande dat ik type 2 had.
Een paar maanden gebruikte ik die pillen en werd steeds zieker terwijl de glucose er niet of nauwelijks op reageerde.
Bij onderzoek bleek dat ik als gevolg van de shock een volledige pancreas insufficientie had. Bij reanimatie was alles weer in werking gesteld, behalve dus de pancreas.
Mijn leven was ook al een tijdje in stress: verlies van werk, geld, partner en gezondheid, allemaal pal op elkaar.
In maart '95 werd ik opgenomen en meteen op insuline gezet, hetgeen onmiddellijk aansloeg.
Gedurende een paar jaar prachtige waarden, HbA1c's tussen 6 en 8, geen vuiltje aan de lucht tot eind 2002. Toen kreeg ik mijn 3e kanker.
De 1e (Morbus Paget, li borst) was in 1978 geheel genezen met uitsluitend de Moermantherapie (Moerman persoonlijk), de 2e (neoplasten in het kleine bekken) verdwenen binnen 4 weken ook weer met de orthomoleculaire Moermantherapie, maar de 3e was een levensgevaarlijk adenocarcinoom met metastasen in het Rectum/Sigmoid (een vorm van Colon kanker). Was er 6 weken zoet mee in het ziekenhuis, want ik moest in 2003 een enorm ingrijpende operatie ondergaan, werd open gelegd van schaambeen tot middenrif en kreeg als klap op de vuurpijl een beroerde wondinfectie, die ik ditmaal zonder antibiotica moest zien te helen. Iedere diabeet weet hoe moeilijk wonden helen.
Het duurde dan ook 2 maanden, onder begeleiding van dagelijkse wijkverpleging die de operatiewond kwam schoon schrapen en verbinden, maar - alweer dankzij de orthomoleculaire preparaten - uiteindelijk genas alles voorspoedig.
Ze zijn echter in dat ziekenhuis zo lullig met mijn diabetes omgegaan dat de boel totaal ontspoorde. Mijn eigen spuiten en materialen had ik moeten inleveren, want zij namen alles op zich. Nou, dat heb ik geweten! Uiteindelijk riep ik uit: "Verdorie, ik lig hier voor mijn kanker, niet voor mijn diabetes, jullie verknallen de boel. Niemand weet beter dan een diabeet hoe hij met zijn eigen diabetes moet omgaan, ik ben geen onmondig kind!"
Toen ik eindelijk van de Actrapid-pomp werd verlost en mijn eigen Novopen terugkreeg was het te laat.
Een paar maanden was het zwoegen om behoorlijke waarden te krijgen. Letten op voeding, veel bewegen, alles volgens de regels, maar niet meer in te stellen.
Op een gegeven moment werd ik zo ziek dat ik niet meer op mijn benen kon staan en bovendien had ik sinds die beroerde diabetesbehandeling in dat ziekenhuis een verschrikkelijke pijn in mijn voeten, terwijl ik ook van alles uit mijn handen liet vallen. Kon s'nachts vaak niet slapen van de pijn
Vanaf maart dit jaar kwam ik niet meer onder de 18, wat ik ook deed of naliet. Was zo vermoeid dat ik bijna mijn bed niet uitkwam, alleen om te eten en te ontlasten.
Op 3 april kwam een vriendin langs om een pannetje soep te brengen. Ze vond me bewusteloos op de bank. Mijn acuut opgetrommelde huisarts schrok zich een ongeluk en regelde een spoedopname in een ander ziekenhuis (hij wist van mijn ervaringen met het vorige), waar werd vastgesteld dat ik in een coma aan het slippen was. Mijn glucose was boven de 50 en de HbA1c maar liefst 18.
3 Weken lang is men doende geweest me opnieuw in te stellen, een ellende, van hypo naar hyper en v.v. Ook bleek een 'foutje' van de apotheek mede debet aan mijn situatie. Ik gebruikte namelijk Mixtard 30/70 en ze hadden mij Actraphane gegeven, met de verzekering dat het een andere naam voor hetzelfde product was. Het lab van het ziekenhuis stelde vast dat het de Italiaanse versie van Mixtard was, maar dat die vorm in Nederland al lang niet meer gebruikt werd, en men begreep niet hoe de apotheek dat had kunnen verstrekken.
Maar goed, toen men van Actrapid overschakelde op Mixtard bleek ik daar niet goed meer op te reageren.
Besloten werd om me op een andere insuline over te zetten. Iemand noemde Lantus, maar dat werd meteen van tafel geveegd. Daar had men nauwelijks goede ervaringen mee en zeker met mij nam men verder geen risico.
Het werd NovoMix 30 en ik moet zeggen dat ik daar prima op reageer. Ik werd ontslagen toen ik rond de 11 zat.
Ik ben nu een week thuis en ik heb mijn dag-gemiddelde al weten terug te brengen tot 8.5, maar ik heb wel blauwe vingers van het 8x bloedprikken per dag.
Onnodig te zeggen dat het totaal mis is met de neuropathie. Mijn voeten voelen aan alsof ik in een pan spetterend frituurvet sta, iedere aanraking doet pijn, enfin, dat is allemaal wel bekend. En ditmaal is ook mijn zicht aangetast door de super hoge hypers die aan de coma toestand vooraf gingen.
Positief is (mag dat ook een keer?) dat mij een Canta is verstrekt door Welzorg. Eindelijk weer mobiel, eindelijk weer sociaal contact, want mijn pech is dat ik in de Amsterdamse binnenstad woon. Prachtig! Maar om daar te parkeren moet je een vette beurs hebben, als je al een plek kunt vinden, dus mijn vrienden konden me moeilijk bezoeken. Bovendien is daar in de wijde omtrek geen openbaar vervoer.
Die Canta is mijn leven. Eindelijk weer zelf boodschappen doen, zonder afhankelijk te zijn van de Thuiszorg, vrienden bezoeken, tochtjes maken.
Wat de kanker betreft: ik heb het bij de operatie gelaten. Op het nippertje kon een stoma vermeden worden door een ingenieuze nieuwe toepassing (een chirurgisch stalen anastomose, die aan de uterus is "geniet") en er werd 1/3 van de dikke darm gesloopt met het weghalen van de 5 cm grote tumor.
Radiotherapie heb ik geweigerd omdat het geen effect heeft op adenocarcinomen. Chemotherapie heb ik geweigerd omdat ik 25 kg was afgevallen en nog maar 49 kg woog, terwijl ik bovendien al allergisch ben voor veel iatro-chemische middelen, dus het risico van nogmaals een anafylactische shock wil ik niet nemen.
Ik probeer het op de oude Moerman manier, alleen is hier het probleem dat bepaalde essentiele elementen uit het Moerman-dieet botsen met de diabetes.
Gelukkig is dat niet het geval met de orthomoleculaire suppletie.
Dankzij mijn Multi, MensViril, Shi-Take complex, E 800 iu, A/D (voor de visus), chroom, Glutathion, ATP-norm (Q 10, 30 mg) en extra C ben ik weer op de been.
Mijn huisarts is verbijsterd hoe ik weer ben opgeleefd na deze crisis. "Wedergeboorte!" riep hij uit toen hij me van de week zag. "Mens, hoe doe je het? Als bij jou de electra uitvalt blijk je over een nood generator te beschikken! Ik dacht dat ik je kwijt was."
Enfin, ik kijk naar wat ik nog heb en kan, en niet naar wat ik allemaal kwijt ben. Dus roeien met de riemen die ik heb en dan maar zien waar het schip strandt.
Mijn katten knuffelen mij fanatiek en geven mij alle warmte en gezelschap waar ik behoefte aan heb. Wat dat betreft ben ik een gelukkig mens, want ik heb enorm met ze geboft. Ze hebben gouden karaktertjes.
Ja, het is niet alleen maar kommer en kwel in mijn bestaan
Dit is het wel zo'n beetje.
Hoop tot lering ende vermaeck te hebben gediend.
Groeten,
Astrid
Juist die middelen werden mij gegeven als gevolg waarvan ik een anafylactische shock kreeg en gereanimeerd moest worden.
De peritonitis genas, uiteindelijk met goede middelen, maar ik was gesloopt en dat werd niet beter.
Totale toestand van malaise, en toen ik in oktober 1994 op straat in elkaar zakte en de dokter erbij kwam, bleek ik een glucose van 42 te hebben.
Ik was toen 49 jaar en werd op Glibanese gezet, ervan uitgaande dat ik type 2 had.
Een paar maanden gebruikte ik die pillen en werd steeds zieker terwijl de glucose er niet of nauwelijks op reageerde.
Bij onderzoek bleek dat ik als gevolg van de shock een volledige pancreas insufficientie had. Bij reanimatie was alles weer in werking gesteld, behalve dus de pancreas.
Mijn leven was ook al een tijdje in stress: verlies van werk, geld, partner en gezondheid, allemaal pal op elkaar.
In maart '95 werd ik opgenomen en meteen op insuline gezet, hetgeen onmiddellijk aansloeg.
Gedurende een paar jaar prachtige waarden, HbA1c's tussen 6 en 8, geen vuiltje aan de lucht tot eind 2002. Toen kreeg ik mijn 3e kanker.
De 1e (Morbus Paget, li borst) was in 1978 geheel genezen met uitsluitend de Moermantherapie (Moerman persoonlijk), de 2e (neoplasten in het kleine bekken) verdwenen binnen 4 weken ook weer met de orthomoleculaire Moermantherapie, maar de 3e was een levensgevaarlijk adenocarcinoom met metastasen in het Rectum/Sigmoid (een vorm van Colon kanker). Was er 6 weken zoet mee in het ziekenhuis, want ik moest in 2003 een enorm ingrijpende operatie ondergaan, werd open gelegd van schaambeen tot middenrif en kreeg als klap op de vuurpijl een beroerde wondinfectie, die ik ditmaal zonder antibiotica moest zien te helen. Iedere diabeet weet hoe moeilijk wonden helen.
Het duurde dan ook 2 maanden, onder begeleiding van dagelijkse wijkverpleging die de operatiewond kwam schoon schrapen en verbinden, maar - alweer dankzij de orthomoleculaire preparaten - uiteindelijk genas alles voorspoedig.
Ze zijn echter in dat ziekenhuis zo lullig met mijn diabetes omgegaan dat de boel totaal ontspoorde. Mijn eigen spuiten en materialen had ik moeten inleveren, want zij namen alles op zich. Nou, dat heb ik geweten! Uiteindelijk riep ik uit: "Verdorie, ik lig hier voor mijn kanker, niet voor mijn diabetes, jullie verknallen de boel. Niemand weet beter dan een diabeet hoe hij met zijn eigen diabetes moet omgaan, ik ben geen onmondig kind!"
Toen ik eindelijk van de Actrapid-pomp werd verlost en mijn eigen Novopen terugkreeg was het te laat.
Een paar maanden was het zwoegen om behoorlijke waarden te krijgen. Letten op voeding, veel bewegen, alles volgens de regels, maar niet meer in te stellen.
Op een gegeven moment werd ik zo ziek dat ik niet meer op mijn benen kon staan en bovendien had ik sinds die beroerde diabetesbehandeling in dat ziekenhuis een verschrikkelijke pijn in mijn voeten, terwijl ik ook van alles uit mijn handen liet vallen. Kon s'nachts vaak niet slapen van de pijn
Vanaf maart dit jaar kwam ik niet meer onder de 18, wat ik ook deed of naliet. Was zo vermoeid dat ik bijna mijn bed niet uitkwam, alleen om te eten en te ontlasten.
Op 3 april kwam een vriendin langs om een pannetje soep te brengen. Ze vond me bewusteloos op de bank. Mijn acuut opgetrommelde huisarts schrok zich een ongeluk en regelde een spoedopname in een ander ziekenhuis (hij wist van mijn ervaringen met het vorige), waar werd vastgesteld dat ik in een coma aan het slippen was. Mijn glucose was boven de 50 en de HbA1c maar liefst 18.
3 Weken lang is men doende geweest me opnieuw in te stellen, een ellende, van hypo naar hyper en v.v. Ook bleek een 'foutje' van de apotheek mede debet aan mijn situatie. Ik gebruikte namelijk Mixtard 30/70 en ze hadden mij Actraphane gegeven, met de verzekering dat het een andere naam voor hetzelfde product was. Het lab van het ziekenhuis stelde vast dat het de Italiaanse versie van Mixtard was, maar dat die vorm in Nederland al lang niet meer gebruikt werd, en men begreep niet hoe de apotheek dat had kunnen verstrekken.
Maar goed, toen men van Actrapid overschakelde op Mixtard bleek ik daar niet goed meer op te reageren.
Besloten werd om me op een andere insuline over te zetten. Iemand noemde Lantus, maar dat werd meteen van tafel geveegd. Daar had men nauwelijks goede ervaringen mee en zeker met mij nam men verder geen risico.
Het werd NovoMix 30 en ik moet zeggen dat ik daar prima op reageer. Ik werd ontslagen toen ik rond de 11 zat.
Ik ben nu een week thuis en ik heb mijn dag-gemiddelde al weten terug te brengen tot 8.5, maar ik heb wel blauwe vingers van het 8x bloedprikken per dag.
Onnodig te zeggen dat het totaal mis is met de neuropathie. Mijn voeten voelen aan alsof ik in een pan spetterend frituurvet sta, iedere aanraking doet pijn, enfin, dat is allemaal wel bekend. En ditmaal is ook mijn zicht aangetast door de super hoge hypers die aan de coma toestand vooraf gingen.
Positief is (mag dat ook een keer?) dat mij een Canta is verstrekt door Welzorg. Eindelijk weer mobiel, eindelijk weer sociaal contact, want mijn pech is dat ik in de Amsterdamse binnenstad woon. Prachtig! Maar om daar te parkeren moet je een vette beurs hebben, als je al een plek kunt vinden, dus mijn vrienden konden me moeilijk bezoeken. Bovendien is daar in de wijde omtrek geen openbaar vervoer.
Die Canta is mijn leven. Eindelijk weer zelf boodschappen doen, zonder afhankelijk te zijn van de Thuiszorg, vrienden bezoeken, tochtjes maken.
Wat de kanker betreft: ik heb het bij de operatie gelaten. Op het nippertje kon een stoma vermeden worden door een ingenieuze nieuwe toepassing (een chirurgisch stalen anastomose, die aan de uterus is "geniet") en er werd 1/3 van de dikke darm gesloopt met het weghalen van de 5 cm grote tumor.
Radiotherapie heb ik geweigerd omdat het geen effect heeft op adenocarcinomen. Chemotherapie heb ik geweigerd omdat ik 25 kg was afgevallen en nog maar 49 kg woog, terwijl ik bovendien al allergisch ben voor veel iatro-chemische middelen, dus het risico van nogmaals een anafylactische shock wil ik niet nemen.
Ik probeer het op de oude Moerman manier, alleen is hier het probleem dat bepaalde essentiele elementen uit het Moerman-dieet botsen met de diabetes.
Gelukkig is dat niet het geval met de orthomoleculaire suppletie.
Dankzij mijn Multi, MensViril, Shi-Take complex, E 800 iu, A/D (voor de visus), chroom, Glutathion, ATP-norm (Q 10, 30 mg) en extra C ben ik weer op de been.
Mijn huisarts is verbijsterd hoe ik weer ben opgeleefd na deze crisis. "Wedergeboorte!" riep hij uit toen hij me van de week zag. "Mens, hoe doe je het? Als bij jou de electra uitvalt blijk je over een nood generator te beschikken! Ik dacht dat ik je kwijt was."
Enfin, ik kijk naar wat ik nog heb en kan, en niet naar wat ik allemaal kwijt ben. Dus roeien met de riemen die ik heb en dan maar zien waar het schip strandt.
Mijn katten knuffelen mij fanatiek en geven mij alle warmte en gezelschap waar ik behoefte aan heb. Wat dat betreft ben ik een gelukkig mens, want ik heb enorm met ze geboft. Ze hebben gouden karaktertjes.
Ja, het is niet alleen maar kommer en kwel in mijn bestaan
Dit is het wel zo'n beetje.
Hoop tot lering ende vermaeck te hebben gediend.
Groeten,
Astrid