Ik begin bij het begin, ik ben zo'n 15 jaar diabeet en heb er werkelijk niks aan gedaan om mijn suikerspiegel op peil te houden. Was het luiheid, mezelf niet graag zien of me afzetten van de werkelijkheid? Geen idee.
Die bewuste 18e januari werd ik wakker met superveel hoofdpijn en verschrikkelijk veel buikpijn. Toen ik opstond ben ik beginnen overgeven en het leek uren te duren. Ik probeerde terug wat te slapen, maar dat verliep niet echt vlot. Na een paar uur woekeren, draaien en keren is het dan eindelijk gelukt.
Ik geraakte niet in slaap maar in een soort van lichte coma (sub-coma). Toen mijn ouders me vonden, na zo'n 15u van lichte coma (liggend op de linker zijde), hebben ze naar het ziekenhuis gebeld.
Resultaat: een hemoglobine A1c van 13.9, een nieruitval en verlamming van linkerarm en -been.
Na 6 weken nierdialyse en 9 maand revalidatie is dit enkel nog linkerhand en -voet, mijn nieren zijn volledig herstelt en hemoglobine A1c staat nu op 7. Mijn hand kan al veel zaken, maar er is nog veel beperking aan te zien. Mijn voet is nog even levenloos als in het begin. Waarschijnlijk is de verlamming veroorzaakt door constante druk op elleboog en knie. Zijn er mensen met ervaringen zoals de mijne en hebben jullie dan een speciale medicatie ofzo gekregen? Want de dokters weten niet of er iets aan te doen is en ik weiger de moed op te geven...
18 Januari 2010, een dag om nooit meer te vergeten...
Moderator: Cora (therapeut)